TURNIEJOWE TAŃCE LATYNOAMERYKAŃSKIE
SAMBA
Samba i Brazylia są nierozłączne jak dym i ogień, grzmot i błyskawica, noc i dzień. Samba jest integralną częścią brazylijskiej kultury – jest to muzyka i taniec narodu. Karnawał i Samba to jeszcze jedno połączenie słów uosabiające nastrój, jaki rozpala ta muzyka w sercach ludzi z Brazylii. Każdego roku w lutym, przez pięć nocy i pięć dni, normalne życie w Rio de Janeiro zamiera – jest to czas Karnawału…
Niekończąca się defilada fantazyjnie udekorowanych platform, każda ze swoją grupą muzyczną i tancerzami poruszającymi się w rytmie Samby sunie przez centrum miasta tworząc wesoły, pełen kolorów, ruchomy deseń. Na długo przed rozpoczęciem Karnawału, tysiące entuzjastów zajętych jest projektowaniem fantastycznych kostiumów i budowaniem platform, które będą przedstawiały przydzielony dla każdej grupy motyw, składający się na wielką paradę. Powstają specjalne szkoły Samby, nazywane Escalas do Samba, aby w czasie karnawału spotykać się i rywalizować ze sobą. Obcokrajowcy często uważają, że Samba to jeden określony taniec, ale tak nie jest. Jest wiele wersji Samby – każda posiadająca odmienny rytm, tempo i nastrój – w rezultacie jest więc wiele różnych tańców. Taniec, który Europa zna jako Sambę jest tylko jednym z wielu podniecających i porywających rytmów.
Aby uchwycić charakter tej Samby, tancerze powinni wczuć się w kokieteryjny i wylewny nastrój karnawałowy. Wiele figur wykonywanych w Sambie wymaga specjalnego ruchu biodrami. Jest to dość trudne do nauczenia się, ale bez tego, niektóre figury nie wyglądają rytmicznie ani autentycznie. Innymi ważnym elementem do nauki dla tancerzy jest akcja odbijająca w Sambie (Samba bounce); jest ona stosowana we wszystkich figurach, gdzie liczymy ,,RAZ a DWA”. Wszyscy tancerze, którzy chcą właściwie interpretować muzykę Samby powinni mieć na celu opanowanie tych dwóch ruchów. Dodatkowo, przy udoskonalaniu swojej Samby, poprawisz też linię swojej talii ! Muzyka Samby ma dwa uderzenia w każdym takcie muzycznym, z silniejszym akcentem na drugie uderzenie. Standardowym tempem dla tego tańca jest 50 taktów na minutę.
Naucz się tańczyć Sambę razem z nami i poczuj się jak w Rio de Janeiro !
CHA CHA CHA
Śmiała, wesoła i beztroska Cha Cha Cha jest tańcem dla wszystkich – można ją tańczyć z matką lub siostrą, jak również ze swoją sympatią. Nie tak bardzo intymna jak Tango czy Rumba, jest jednocześnie jednym z łatwiejszych tańców do nauczenia się. Początkujący, zarówno mężczyzna jak i kobieta, nie będą mieli kłopotów z jej łacińskim rytmem, ponieważ wyraźnie zaznaczone uderzenia można łatwo rozliczyć z muzyką. Była ona zawsze lubiana wśród tancerzy towarzyskich na całym świecie.
Taniec ten oparty jest na ruchu Chassé (trzy połączone kroki), tańczonym zgodnie z akcentowanymi uderzeniami w każdym takcie muzyki. Nazwa Cha Cha Cha pochodzi od dźwięku wydawanego przez stopy tancerzy na parkiecie, podczas tańczenia tego chassé.
Muzyka Cha Cha Cha, pochodząca z Kuby, posiada silny, zniewalający, łatwy do rozpoznania rytm, który wygodnie rozliczać jest ,,Raz, dwa, trzy, cztery i raz, dwa, trzy, cztery i raz”, itd. Uderzenia, które przypadają na liczenie ,,cztery i raz” są akcentowane i mogą być zastąpione przez „cha cha cha”. Jak we wszystkich latynoamerykańskich rytmach, muzyka Cha Cha Cha jest oparta na silnej sekcji perkusyjnej, która powinna zawierać bongosy, kongi, timbalesy i krowi dzwonek. Najlepszym tempem dla tej muzyki jest 30 uderzeń na minutę. Najsilniejszy akcent muzyczny pada na pierwsze uderzenie w każdym takcie. Cha Cha Cha składa się z około dwudziestu podstawowych figur i niezliczonej ilości wariacji opartych na tych figurach. Natomiast, początkujący w tańcu zwrócą na siebie uwagę swoich przyjaciół, jeśli potrafią dobrze zatańczyć cztery podstawowe figury.
Nie zwlekaj więc i naucz się ich z nami !
RUMBA
Rumba, a bardziej prawidłowo Rumba Kubańska. Jest bez wątpienia najpopularniejszym tańcem wśród większości tancerzy Łaciny. Zasady na jakich oparty jest taniec są dziecinnie proste, ale oddanie charakteru i osiągnięcie doskonałości wymaga wielu lat pracy.
Rumba jest tańcem względnie prostym dla początkujących i można dość szybko osiągnąć znaczne sukcesy. Zarazem taniec ten jest odzwierciedleniem ogromu czasu i wysiłku, jaki poświęcił w czasie swojej kariery każdy wysokiej klasy tancerz turniejowy. Tańczyć dobrze Rumbę to cel wszystkich miłośników Łaciny.
W czasie swojej długiej historii, Rumba spełniała wiele ról. Rozpoczęła jako taniec płodności, w czasie którego tancerze naśladowali zaloty ptaków i zwierząt w okresie godów. W czasie pulsującego, narastającego wybijania rytmu muzyki, kobieta wykonywała zmysłowe i prowokujące ruchy, aby zwrócić uwagę wybranego przez nią partnera. Większość choreografii dzisiejszej Rumby opiera się na starej fabule mówiącej o kobiecie, która próbuje zainteresować i ostatecznie zapanować nad mężczyzną, wykorzystując swoje wdzięki. W dobrej choreografii Rumby zawsze znajdzie się element uwodzenia i ścigania, gdzie początkowo mężczyzna jest kuszony a następnie odrzucony przez swoją partnerkę. Zmysłowe zaproszenia kobiety nie pozostają obojętne dla mężczyzny, który w celu zdobycia jej względów poprzez fizyczne popisy wyraża swoją męską siłę. Rytm Rumby oparty jest na czterech uderzeniach w każdym takcie muzyki, przy czym czwarte uderzenie jest najsilniej akcentowane. Standardowym tempem jest 27 uderzeń na minutę.
Spróbuj, a przekonasz się, że pokochasz ten taniec !
PASO DOBLE
Paso Doble to hiszpański taniec oddający atmosferę areny i walki byków – corridę. Partner występuje w roli toreadora (torero), który trzyma partnetkę zastępującą czerwone sukno (capa). Obydwoje poruszają się wokół wyimaginowanego byka.
Sam taniec składa się jakby z trzech części:
I – wejście na arenę,
II – obrazuje samą walkę z bykiem i zabicie byka,
III – to parada po zakończeniu walki.
Muzyka o charakterze marszowym wyzwala narastające napięcie, by przez poszczególne akcenty wzbudzić entuzjazm w ostatnim uderzeniu. Paso Doble to jedyny taniec, w którym pary nie mogą sobie pozwolić na luki czy skróty w prezentowanej choreografii. Bardzo widowiskowy, a tancerze specjalnie przygotowują się do rozpoczęcia przyjmując pozy i wprowadzając nastrój, by ruszyć z pierwszym uderzeniem muzyki. Paso Doble wymaga od tancerzy sztuki pełnej wyrazu.
Naucz się Paso Doble choć przez chwilę poczuj się jak torreador!
JIVE
Jive to młody taniec powstały w okresie tzw. rewolucji tanecznej po 1910 roku w wyniku stylizacji swingowych i jazzowych, bogatych w wiele pomysłów ruchowych. Jako jitlerburg został przywieziony do Europy w roku 1940 przez amerykańskich żołnierzy. Później znany jako boigie-woogie. W anglii został udoskonalony. Od połowy lat siedemdziesiątych jest tańcem turniejowym.
W tańcu tym dostrzec można wpływy afrykańskie. Jive ukazuje nam jaką wspaniałą radością jest życie. Podobny do Rock and rolla, choć bez figur akrobatycznych. W obecnej wersji jest klasycznym tańcem jazzowym, wpływającym na powstanie nowych „szaleństw tanecznych”. Wszystkie one są przelotnymi zjawiskami, Jive jednak trwa i nadal się rozwija. Podobnie jak Quickstep, wymaga dobrej sprawności i kondycji, gdyż tańczony jest jako ostatni taniec.
Chcesz wyszaleć się na całego, zatańcz z nami Jive”a !
TURNIEJOWE TAŃCE STANDARDOWE
WALC
Melodia Walca często przypomina szczęśliwe chwile letnich wieczorów, piękną, romantyczną muzykę i wszystko to co powoduje, że właśnie chce się żyć. Te delikatne, rytmiczne melodie ,,chwytały za serce” całe pokolenia powodując, że dzisiaj Walc jest lubiany na całym świecie.
Mówi się, że Walc wziął swój początek ze starego ludowego tańca z Austrii i południowych Niemiec. Walc, który powstał na początku dwudziestego stulecia – grany jest w tempie 30 uderzeń na minutę. Podstawowe figury, z których komponowana jest choreografia tego tańca, oparte są na ruchu po linii ukośnej. Daje to w efekcie płynność i względną łatwość poruszania się dookoła parkietu, w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Przyjemne falowanie i szybkie zmiany prędkości ruchu ciała pojawiające się w tańcu mistrzowskich par osiągane są przez silny ruch ciała do przodu w pierwszym uderzeniu każdego taktu, następnie zmagazynowanie energii poprzez nachylenie w kierunku centrum obrotu i wyjście wysoko na palce obu stóp podczas drugiego i trzeciego uderzenia w takcie muzyki. Tancerz turniejowy powinien mieć dobrą kondycję i silne kostki stóp tak, aby móc oddać właściwy charakter Walca i dzięki temu osiągnąć znaczące sukcesy w liczących się mistrzostwach międzynarodowych.
Walc jest zwykle pierwszym tańcem jakiego uczy się początkujących w szkole tańca. Prosta konstrukcja figur podstawowych, równomiernie przenoszenie ciężaru ciała w czasie tańca, wolne tempo – w połączeniu z wpadającym w ucho, powtarzającym się niesynkopowanym podstawowym rytmem – są wprost idealne dla stworzenia nieskrępowanej atmosfery początkującym i umożliwiają nabranie pewności siebie. Pewność siebie jest sekretem do osiągnięcia sukcesu we wszystkich formach tańca.
Jeśli słyszysz muzykę i możesz policzyć 1, 2, 3 – to i Ty możesz przyłączyć się do klubu sympatyków Walca. Znajomość tego tańca daje Ci w towarzystwie wiele atutów.
WALC ANGIELSKI
Historia Walca Angielskiego łączy się z powstaniem nowego stylu tańczenia, zwanego stylem angielskim. Powstał on w ten sposób, że angielscy nauczyciele tańca, obserwują tancerzy obdarzonych pięknym, naturalnym ruchem, opracowali nową teorię i technikę taneczną, opartą na prawach naturalnego ruchu ciała, prawach mechaniki ruchu.
Poprzednikami Walca Angielskiego (nazywanego w niektórych krajach walcem powolnym, a w Wielkiej Brytanii krótko waltz) były: Walc Wiedeński i – powstały na początku naszego wieku w Stanach Zjednoczonych – Boston. Walc Wiedeński jest tańcem szybkim i wirowym, boston był tańcem powolnym i linearnym. Kroki walca biegną po linii tańca, kroki bostona po liniach ukośnych do linii tańca. Trzy kroki walca mieszczą się w jednym takcie, trzy kroki bostona w dwóch taktach. Walc Wiedeński żyje nadal, boston zakończył swój żywot w roku 1914, chociaż w wielu krajach przez dłuższy czas mylnie stosowano jego nazwę do odmiennego już stylu tańczenia walca w wolnym tempie.
Walc Angielski wchodzi w skład światowego programu tańca towarzyskiego i ma rangę tańca międzynarodowego.
WALC WIEDEŃSKI
Walc Wiedeński po raz pierwszy został zatańczony przez arystokratę w 1815 roku, kiedy to trwał Kongres Wiedeński. Od tego momentu Wiedeń stał się stolicą walca. Ojcem chrzestnym poprzez swoją udaną muzykę był Johann Straus. Dzięki niemu zapoczątkowany został rozwój tańca towarzyskiego w Europie. Walc był przez wiele lat królem tańców salonowych, przedmiotem marzeń panien na wydaniu, źródłem upojeń starszego pokolenia.
Tak romantyczny jak Walc Angielski, lecz dwa razy szybszy, tańczony równym wirującym ruchem i nie posiadający wielu figur. Do dziś chętnie tańczony, chociaż na turniejach w Anglii czasami pomijany.
Zakręć się na parkiecie w rytmie Walca i poczuj się jak Król lub Królowa Balu!
TANGO
Jest cos bardzo wyjątkowego w muzyce Tango, niesie ona w sobie atmosferę emocjonującego oczekiwania. Urywane, mocne, falami narastające dźwięki muzyczne tworzą nastrój dramatu i tajemniczości, nieuniknionej konfrontacji zmieniającej się raz po raz w podniecające zaproszenie, któremu nie można się oprzeć.
Tango do Europy przybyło jako taniec latynoamerykański, jednakże z powodu bliskości partnerów zaliczany jest do tańców standardowych. Historia dowodzi, że pochodzenie swe zawdzięcza nie jednej rasie i krajowi. Kształtowanie trwało wieki, a nasycały je elementy tańców niewolników afrykańskich. W europie Tango zatańczono po raz pierwszy w 1907 roku. W 1913 r. londyński dziennik „Times” ocenił Tango jako w najwyższym stopniu nieprzyzwoite. Papież potępił ten taniec, a cesarz niemiecki zabronił go tańczyć swoim gościom. Radość tańczenia Tango była tak ogromna, iż nie zważano na tego typu zakazy. Charakterystyczny jest kontrast pomiędzy ruchem twardym i miękkim, w pewnym sensie naśladuje ruchy dzikich kotów. Posiada specyficzną atmosferę, pełną niepokoju, gwałtownych i nieoczekiwanych zwrotów ciała. W wykonaniu zaawansowanych par Tango posiada ukrytą treść, czasami prawie dramatycznego napięcia, to konflikt rozgrywający się tanecznie i do końca nie rozwiązany. Tango to nie tylko taniec – to styl.
Naucz się tańczyć Tango i poczuj ten specyficzny klimat!
FOXTROT
Foxtrot to angielskie określenie oznaczające krok lisa. Bardzo modny na początku naszego wieku, prawdziwie dowolny, nie mający ustalonych reguł. Gdy aktor Harry Fox wprowadził w swoim zespole kroki kłusujące, a nauczyciele go wygładzili, zyskał swój styl i charakter.
Taniec ten odróżnia chłopca od mężczyzny. Obserwując tancerzy odnosi się wrażenie gładkości i pewności ruchu. Tak jak walc angielski jest typowym tańcem angielskim i oceniany jako najtrudniejszy taniec standardowy, chociaż bazuje na podstawowych figurach chodzenia, być może dlatego, że charakterem swym symbolizuje parę małżeńską po wielu szczęśliwie przeżytych latach.
Spróbuj, zmierz się z najtrudniejszym tańcem towarzyskim!
QUICKSTEP
Quickstep jest tańcem, który porwie Cię na parkiet nie jeden raz w czasie każdego tanecznego spotkania towarzyskiego. Jest to radosny, wesoły taniec, którym łatwo poruszać się po parkiecie.
Historycznie Quickstep wziął początek z dwóch tańców Bostona i One-Stepa, które pojawiły się w salach tanecznych Ameryki u schyłku dziewiętnastego wieku wraz z nastaniem muzyki ragtime i jazz. Ta ekscytująca, nowa muzyka miała zasadniczy wpływ na styl tańca towarzyskiego. Tancerze przestali się interesować tańcami opartymi na pięciu podstawowych pozycjach z baletu klasycznego, gdzie każdy tańczył tę samą sekwencję a zwrócili się ku tym tańcom, które oparte były na normalnym kroku spacerowym.
Boston i One-Step były pierwszymi tańcami opartymi na kroku do przodu (lub kilku krokach), wykonywanymi od pięty, po którym następowały, dwa lub więcej, kroki do przodu na palcach. (Później kroki te czasami zastępowano krzyżowaniem jednej stopy na drugą m- Lock Steps). Po tych dwóch tańcach, w latach 1920-tych nastaje Quickstep, który był jednym z typowych tańców, stworzonych do interpretacji bardziej złożonej, o szybkim tempie muzyki. Żywa muzyka, zaskakujące kroki, pogodny i wesoły nastrój – oto właśnie Quickstep.
Jest to przestrzenny taniec, oparty na krokach Spaceru i Chassé, który dobrze pasuje do muzyki z czterema uderzeniami w takcie. Tak jak w Walcu, podstawowe figury oparte są na ruchu po linii ukośnej. Standardowym tempem jest 50 taktów na minutę. Ponieważ tempo muzyki jest względnie szybkie, nie ma czasu na zastanawianie się; upewnij się więc, że pamiętasz szczegółowo wszystkie figury, zanim spróbujesz zatańczyć je w tempie muzyki. Łącz pewność siebie z wrażliwością.
Myśl naprzód i pozwól muzyce być Twoim sprzymierzeńcem w rytmie Quickstep”a!
TAŃCE UŻYTKOWE
SALSA
Salsa jest niezwykłym tańcem opartym na równie niezwykłej muzyce. Muzyka ta dojrzewała przez pokolenia żyjących na Karaibach czarnoskórych ludzi. Dzięki synergii najlepszych elementów wielu kultur, afrykańskich instrumentów, hiszpańskiego języka, jazzu, powstał rytm, który przemawia z równą siłą do wszystkich ludzi niezależnie od ich pochodzenia.
Właśnie ten rytm sprawia, że we wszystkich niemal zakątkach świata, od Kuby, przez Stany Zjednoczone, kraje Afryki i Europy, aż po Japonię, ludzie chcą tańczyć SALSĘ!!!
„No me pongan más nada – que va?! Que yo lo que quiero es Salsa!” José Alberto ”El Canario”
MAMBO
Mambo to kubański taniec w takcie 2/4, w tempie żywym. To „fuzja swingu” i muzyki kubańskiej stworzyła rytm, który był początkiem Mambo. Powstał w latach trzydziestych z rozbudowania nontuno – fonetycznej, 4-taktowej frazy rumby, powtarzanej chóralnie i riffów jazzowych. Mambo, wylansowane przez P. Prado, zdobyło w latach czterdziestych popularność, która trwała przez lata pięćdziesiąte. Później, w salach tanecznych miejsce Mambo zajęła jego spokojniejsza wersja – cha-cha-cha. Obecnie Mambo znowu zyskuje sobie zwolenników dzięki takim filmom, jak Dirty Dancing czy Dirty Dancing 2 (Havana Nights).
MERENGUE
Na Dominikanie, która jest ojczyzną Merengue, krążą dwie legendy, dotyczące powstania kroku tego tańca. Pierwsza głosi, że niewolnicy ścinający trzcinę cukrową w rytm bębnów, byli powiązani łańcuchami. Mieli przez to ograniczone ruchy i z konieczności powłóczyli nogami tak, jak to obecnie wygląda w Merengue. Według drugiej legendy, jeden z dominikańskich bohaterów narodowych został w czasie walki ranny w kolano, przez co miał usztywnioną nogę. Gdy powrócił na wyspę, zorganizowano huczną zabawę na jego cześć, a przez współczucie dla kalectwa bohatera, wszyscy zebrani, tańcząc, powłóczyli nogami podobnie jak on. Tak powstał i przyjął się krok Merengue, będącego dziś narodowym tańcem Dominikany. Taniec charakteryzuje się natarczywym rytmem i ruchem bioder tancerzy. Stopy nie odrywają się prawie od podłogi i przesuwają się niewiele, cała uwaga tancerza koncentruje się na ruchach biodrami. Czynność fizyczna powinna być odprężająca, ale intensywna. Ruchy – zmysłowe. Kroki są proste, ale taniec wzbogacają niesamowicie wprowadzenie wielu połączeń ramion i koordynacji ruchów bioder i ramion.
BACHATA
Taniec ten pochodzi z Dominikany. Towarzyszy mu muzyka romantyczna i rytmiczna, która jest rozpoznawalna dzięki charakterystycznym partiom granym na gitarze. Bachata obecnie podbija cały region karaibski i jest znana również w Hiszpanii dzięki dominikańskim emigrantom, którzy tańczą ją w barach oprócz Merengue.
Na początku lat 20-tych XX wieku termin „Bachata” oznaczał spotkanie towarzyskie wypełnione hulankami, którym towarzyszyły różnego rodzaju muzyka i popularne tańce. Etymologicznie słowo Bachata jest synonimem imprezy, hulanki, swawoli. Bachatą określało się powszechnie przyjęcie wyprawiane na patio w cieniu ulicznego drzewa. Ze wzmianek pochodzących z lat 1922-24 można wywnioskować, że Bachata była mieszanką towarzysko-muzyczną przepełnioną różną muzyką, tańcem, przygodami miłosnymi, przyjaźniami, alkoholem, itp., z której to mieszanki narodził się gatunek muzyczny.
Bachatę tańczyli głównie mieszkańcy przedmieści i regionów rolniczych. Na wsi tańczono ją w cieniu drzew, a w miastach – w parku lub na patio. W ten sposób Bachata powoli się rozpowszechniała.
Jak już wspomniano, początkowo muzyka była bardzo heterogeniczna, ale zasadnicza linia tematyczna piosenek od początku była w stylu tragiczno-melancholijnym, opowiadająca o zdradzie w miłości, pogardzie, wspomnieniach, przeszkodach w uzyskaniu szczęścia, nierówności społecznej, czyli piosenki miały tekst narracyjny z frazami zawierającymi często podwójne znaczenie. Z tego powodu od początku Bachata miała wielu zwolenników w środowisku pomocy domowych, niewykwalifikowanych robotników, rolników, itp.
ROCK AND ROLL
Rock and roll, to przede wszystkim termin odnoszący się do muzyki, powstałej w połowie lat pięćdziesiątych z połączenia pewnych cech bluesa i western country. Rock and roll posiada wiele interpretacji tanecznych. To szaleństwo taneczne ogarnęło cały świat, podbijając serca przede wszystkim młodzieży. Taniec ten wymaga dużej sprawności, sprężystości i wprawy. Tancerze muszą być niezwykle zgrani, aby każdy ruch wykonywany w szybkim tempie był płynny i bezpieczny.
TANGO ARGENTYŃSKIE
Tango argentyńskie i tango nowoczesne (europejskie) to dwa różne tańce. Tango powstawało na przedmieściach, w biednych dzielnicach jako muzyka miejskiej biedoty. W swych początkach tango było zwierciadłem społeczności zamieszkujących przedmieścia Argentyny tyglem, w którym wymieszały się pasja, odwaga i wszechogarniająca zmysłowość. Mówiło się, że Argentyńczycy oddychają w rytmie tanga, i to stwierdzenie najlepiej oddaje rolę, jaką tango odgrywało i wciąż odgrywa w kulturze tego kraju. Tango jest grą symbolizującą wzajemne relacje między mężczyzną a jego kobietą. Wpływ na ewolucję tanga i jego ugładzenie miały wydarzenia społeczno-polityczne. Rozpowszechniło się ono wśród klas wyższych wraz z przyznaniem prawa głosu wszystkim obywatelom co poprawiło pozycję społeczną kobiet i doprowadziło do zmniejszenia różnic klasowych. I tak rozpoczęła się zadziwiająca kariera tańca, który z ulicy trafił na salony.
